Na zdrowie

Zdrowie mamy tylko jedno i trzeba o nie dbać. Musimy szanować nasz pojazd, bo ma on swoją żywotność, a musi starczyć nam na całe życie. Twoje zdrowie jest uzewnętrznieniem tego, jak zarządzasz swoim wnętrzem. W zasadzie wszystko zaczyna się właśnie tam. Jeśli chcesz rozwiązać problem ze swoim ciałem, zajrzyj wewnątrz siebie.

Nie znaleziono żadnych wyników

Nie znaleziono szukanej strony. Proszę spróbować innej definicji wyszukiwania lub zlokalizować wpis przy użyciu nawigacji powyżej.

Uzdrowienie nie jest jednorazowym aktem. To ścieżka, która w pełny miłości i łagodności sposób zaprasza do otwierania serca, zaufania oraz zmiany starych sposobów bycia na nowe. To naturalne, że próbujemy bronić się przed tym, co najbardziej nas boli. Takie mechanizmy wypracowaliśmy. Staramy się chronić tę najbardziej wrażliwą część siebie i oszczędzić sobie cierpienia. Paradoks jest taki, że to co powoduje największe cierpienie, to nie ciosy, które otrzymujemy ze świata zewnętrznego, ale te, które zadajemy sami sobie, właśnie poprzez nasze strategie obrony. Bo gdy tworzymy wokół siebie mur, zamykamy się na miłość, która do nas płynie i która jest jedynym prawdziwym panaceum.

Kiedy podejmujemy świadomą pracę ze sobą, często mamy jakieś wyobrażenia, wizje, oczekiwania, a na pewno dużo niedojrzałości i niecierpliwości. Chcielibyśmy rozprawić się z tym szybko, najlepiej bez wysiłku, a już na pewno bezboleśnie. Przecież taką strategię odgrywamy całe życie - jak najmniej bólu. Jeśli jednak wchodzimy w tę pracę z dedykacją, dość szybko przekonujemy się, że to będzie długi i wcale nie taki przyjemny proces - choć to akurat kwestia względna. Na początku często z nadzieją wyglądamy końca, łudząc się, że czeka gdzieś za rogiem. Z czasem jednak nabieramy pokory i odpuszczamy, otwierając się na myśl, że koniec tego procesu może w ogóle nie istnieć.

Wtedy znika idea celu, a pozostaje jedynie droga. Wchodzimy w stan wewnętrznej ciszy i pełnego skupienia na chwili, która trwa TERAZ. To właśnie furtka, która otwiera nam niezbadane podziemia naszego ja i pozwala przenikać kolejne warstwy stworzonych przez nas iluzji, przekonań i mechanizmów obronnych. Zdejmujemy je cierpliwie jedna po drugiej, aż w końcu przychodzi dzień, gdy docieramy do ostatnich drzwi. Pojawiają się one tak niespodziewanie, że zanim naciśniemy klamkę, potrzebujemy zatrzymać się i spojrzeć wstecz. Co za podróż! Tak długo czekaliśmy na to spotkanie, czasem wątpiąc, że w ogóle jest możliwe. A jednak. To dzieje się właśnie TERAZ.

Bierzemy wdech i wydech i z odwagą wkraczamy w nowy rozdział życia. To jednak nie koniec. To dopiero początek.

#księgażycia #odrodzenie #świadomość #duchowenarodziny #uzdrowienie

Czasem kiedy zatrzymuję się i rozglądam w swoim

Niebo. Nieodłączny motyw prawie każdej istniejącej kultury. Mityczna kraina, stan wiecznej szczęśliwości, miejsce połączenia ze Stwórcą. Choć przybiera różne nazwy, formy i znaczenia, wszyscy staramy się uchwycić jedno i to samo. Jakkolwiek byśmy się jednak do tego nie zabrali, możemy poruszać się jedynie w ramach metafor, przenośni, symboli, bo to co transcendentne jest abstrakcyjne dla umysłu i nie może być przez niego pojęte.

Metafora jest jak pomost pomiędzy tym, co niepoznawalne, a tym, co w jakiś sposób określone, dotykalne i pojmowalne. Łącznikiem pomiędzy światami. Kiedyś ludzie lepiej rozumieli naturę symboli, ich rolę i to, co ze sobą niosą. Dziś, w czasach zdominowanych przez logiczny umysł, wszystko ulega spłaszczeniu, zawężeniu do sztywnych definicji, dosłownych znaczeń. Umysł naciska na zrozumienie, próbując rozgryźć tajemnicę życia. Ale zamiast docierać do prawdy, wciąż błądzi w labiryncie stworzonych przez siebie wyobrażeń i interpretacji.

Niebo jest dla nas czymś tajemniczym, nieodkrytym, fascynującym, a jednocześnie budzi w nas swego rodzaju nieokreśloną nostalgię. Często spoglądamy w górę z utęsknieniem, chcąc uwolnić się od wszelkich trosk ziemskiego życia. Niebo niesie ze sobą wiele obietnic, nadziei, czasem wspomnień. Nic dziwnego, że tak wiele nurtów mówi o nim, jako o miejscu, do którego zmierzamy, jako stanie, do którego dążymy, jako o ostatecznym celu naszej wędrówki. I tak jest. Pytanie tylko co oznacza dosięgnąć Nieba? Czy faktycznie chodzi o to, że jednostka ma się tam wznieść, jakoby wdrapać się na jego firmament i tam pozostać, uwalniając się tym samym od ziemskiej tułaczki?

Ale jak ten akt ma się do całości? Gdzie umyka nam idea jedności? Może więc wcale nie jest to o tym, by osiągnąć oświecenie dla siebie i oderwać się od przyziemności życia? Może chodzi o to, żeby właśnie w niej odnaleźć doskonałość. Przeniknąć codzienność tak głęboko, by dostrzec wyższą Obecność we wszystkim, co jest i jednocześnie być tak uziemionym, by móc wypełnić tą Obecnością każdą chwilę, która trwa. Bo gdy Niebo będzie w stanie przejrzeć się w obliczu stworzenia i zobaczy Siebie, wszystko będzie mogło być na powrót złączone w Jedno.

#księgażycia

Był taki czas, w którym czułam się naprawdę p

Kiedyś pędziłam przez życie. Biegłam, jakbym

Był taki dzień, kiedy ogarnęło mnie głębokie

Życie rozciągnięte jest pomiędzy dwoma filaram

Są takie miejsca na Ziemi, gdzie różne światy

Zobacz Instagram